Hejo. Dziś napiszę wam o bardzo znanej grze czyli o Wiedźminie.
Gra została stworzona przez polską firmę.
Data wydania:
Wersja postawowa
EU: 26 października 2007
Am.Płn.: 30 października 2007
AUS: 9 listopada 2007
JP: 11 kwietnia 2008
Edycja rozszerzona
Am.Płn.: 16 września 2008
EU: 19 września 2008
AUS: 2 października 2008
OS X
Kwiecień 2012
OnLive
16 sierpnia 2011
Gatunek:
Fabularna gra akcji
Tryb gry:
Gra jednoosobowa
Kategorie wiekowe:
BBFC: 18
ESRB: Mature
ACB: MA 15+
PEGI: 18
USK: 18
Język:
polski, angielski, niemiecki, włoski, francuski, czeski, hiszpański, węgierski, rosyjski, chiński.
Platforma:
Microsoft Windows, OS X
Nośniki:
DVD, dystrybucja cyfrowa
Kontynuacja:
Wiedźmin 2: Zabójcy królów
Wiedźmin (wydany pod nazwą międzynarodową The Witcher, w Czechach jako Zaklínač, w Rosji jakoWied´mak (Ведьмак) – komputerowa gra fabularna w konwencji fantasy, wyprodukowana przez polskie studioCD Projekt RED i wydana przez Atari. Jej premiera odbyła się 26 października 2007 roku na platformie Microsoft Windows, natomiast w kwietniu 2012 roku ukazała się jej wersja na komputery z systemem OS X.
Akcja Wiedźmina toczy się w uniwersum zwanym światem wiedźmina, stworzonym przez Andrzeja Sapkowskiego. Głównym bohaterem gry, w którego wciela się gracz, jestGeralt z Rivii – jeden z wiedźminów, czyli postaci o nadludzkich zdolnościach, zajmujących się zwykle zabijaniem potworów atakujących siedliska ludzi. Po wydarzeniach z Sagi o wiedźminie Geralt, pozbawiony pamięci, próbuje na nowo odnaleźć się w mrocznej rzeczywistości świata gry, pozbawionej wyraźnego podziału na dobro i zło. W miarę rozwoju gry Geralt jest zmuszony do podjęcia licznych wyborów moralnych, rzutujących na dalsze losy napotkanych bohaterów niezależnych. Pomimo próby oddania klimatu uniwersum Sapkowskiego, komputerowy Wiedźmin nie uzyskał jednak oficjalnego wsparcia ze strony pisarza.
Pierwsze próby przełożenia świata wiedźmina na język gry planowało podjąć już w latach dziewięćdziesiątych XX wieku Metropolis Software, jednakże dopiero studiu CD Projekt RED udało się sfinalizować prace nad projektem, trwające pięć lat. Za projekt komputerowego Wiedźminaodpowiadali Michał Madej i Jacek Brzeziński. Budżet gry wyniósł około 19 milionów złotych, a samemu jej wydaniu towarzyszyła wielka kampania promocyjna. Po ukazaniu się Wiedźminzebrał pochwały ze strony krytyków za fabułę, oprawę audiowizualną i system walki. Za wady produkcji polskiego studia uznano natomiast nadmierną seksualizację kobiet oraz liczne błędy techniczne, przy czym większość tych ostatnich poprawiła wydana we wrześniu 2008 roku Edycja Rozszerzona, zawierająca ponadto nowe przygody dla gracza.
Znaczący sukces komercyjnyWiedźmina – do czerwca 2011 roku sprzedane zostały niemal 2 miliony egzemplarzy – spowodował zwrócenie nań uwagi prasy ogólnopolskiej. W 2011 roku CD Projekt RED wyprodukował sequel utworu pod nazwą Wiedźmin 2: Zabójcy królów, natomiast w 2015 roku ukazała się trzecia, zamykająca trylogię odsłona serii, zatytułowana Wiedźmin 3: Dziki Gon.
Gra rozpoczyna się filmem ilustrującym pierwsze opowiadanie o Geralcie. W nim Geralt z Rivii podejmuje się zadania wyleczenia córki króla Foltesta z klątwy, która zamieniła ją w strzygę. Geralt pojmuje królewskiego zdrajcę, który rzucił klątwę i używa go jako przynęty dla strzygi. Następuje walka, podczas której Geralt odstrasza strzygę przy pomocy magii. Następnie zmierza do jej sarkofagu i blokuje go, tak by nie mogła zasnąć przed wschodem słońca. Następnego dnia księżniczka znowu staje się człowiekiem.
Właściwa akcja gry rozpoczyna się w 1270 roku – pięć lat po wojnie Królestw Północnych, gdy ranny Geralt zostaje odnaleziony przez innych wiedźminów – Vesemira i Lamberta. Nie pamięta wydarzeń z przeszłości ani większości swoich umiejętności wiedźmińskich. Zostaje zabrany do twierdzy wiedźminów w Kaer Morhen, gdzie spotyka czarodziejkę Triss Merigold. Zamek zostaje zaatakowany przez bandę zwaną Salamandrą, której przewodzą przestępca Magister oraz magowie Azar Javed i Savolla. Ten ostatni kontroluje potwora zwanego przerazą. Agresorzy kradną z laboratorium sekrety wiedźmińskich mutagenów. Wiedźmini przy pomocy Triss zabijają potwora i Savollę, ale Magister i Azar zdołają uciec.
Po wyleczeniu Triss z ran, jakie otrzymała podczas walki z Javedem, Geralt i reszta wiedźminów rozchodzą się w celu znalezienia informacji o Salamandrze. Geralt zmierza na południe do Wyzimy, stolicy Temerii. Na przedmieściach spotyka dawną przyjaciółkę, Shani, której nie pamięta. Dowiaduje się, że Wyzima jest w stanie kwarantanny. Jednak robiąc przysługę ważnym urzędnikom, ratując lub skazując czarownicę, odkrywając spisek między Salamandrą lub urzędnikami, oszczędzając lub zabijając część mieszkańców przedmieścia, a na koniec zabijając barghesta, Geralt uzyskuje pozwolenie na wejście do miasta. Wtedy jednak zostaje aresztowany.
Budzi się w więzieniu, gdzie zgłasza się na misję zabicia kuroliszka w kanałach, w zamian za swoją wolność. W kanałach spotyka członka Zakonu Płonącej Róży zajmującego się zabijaniem monstrów, zwanego Zygfrydem. Ten nie tylko pomaga Geraltowi zabić kuroliszka, ale także prowadzi go do prywatnego detektywa Raymonda Maarloeve'a, który może mu pomóc w pokonaniu Salamandry. Geralt udaje się w pogoń za Salamandrą. Prowadzi dochodzenie w sprawie morderstwa, dowiadując się, że mag przewodzi bandą. Według zalecenia Maarloeve'a udaje się do starożytnej wieży, aby zabrać stamtąd pergaminy. Kiedy wychodzi z wieży, dowiaduje się, że tym detektywem był Azar Javed, który pozbawia Geralta przytomności i zabiera dokumenty.
Geralt budzi się w osobistej komnacie Triss Merigold, w zamożnej dzielnicy Wyzimy. Później ponownie śledzi sprawę Salamandry, dowiadując się o jej kryjówkach w Wyzimie, a także o konflikcie Zakonu Płonącej Róży ze Scoia'tael (Wiewiórkami), wyzwoleńczą bandą partyzancką składającą się z elfów, krasnoludów i innych nieludzi. Odkrywa także kolejny spisek dotyczący królewskiej pieczęci. Podczas przyjęcia wysoko postawionych urzędników Geralt spotyka Addę, która proponuje mu odbycie z nią stosunku. W zależności od podjętej wskutek tego decyzji: akceptacji lub odmowy, Geralt znajduje w jej komnacie listy ukazujące jej przynależność do Salamandry bądź jego medalion trzęsie się, co oznacza, że Adda jest po stronie wroga.
Ostatecznie Geralt atakuje siedzibę Salamandry. Do współpracy w walce może wybrać Zygfryda lub przywódcę Wiewiórek, Yaevinna. Oczyszcza obozowisko wroga i przywołuje, w zależności od wybranego wspólnika, rycerzy lub elfów. Ci zmierzają do zabicia Javeda i Magistra. Javed oddziela Geralta od sojuszników, lecz ten idzie naprzód i stacza pojedynek z Magistrem. Rani go i kiedy zamierza dobić Magistra, ten zostaje zabity przez królową kikimor. Geralt powoduje zapadnięcie się zwierzęcia pod ziemię i ucieka. Po wyjściu na zewnątrz dowiaduje się, że został otoczony przez strażników królewskich i Addę, która nakazuje go aresztować.
Jednak Triss ratuje Geralta z opresji, teleportując go do odległej wsi. Tam pertraktuje on między wioską a nadwodnym miastem. Ale w końcu dochodzi do bitwy pomiędzy Zakonem Płonącej Róży a Wiewiórkami. Gracz może pozostać neutralny, pomóc rycerzom lub nieludziom. Gdy bitwa zostaje zakończona, Geralt spotyka swego przyjaciela, barda Jaskra i obaj odpływają do Wyzimy.
Tam wybuchła wojna domowa. Banda Wiewiórek wywołała powstanie przeciw ludziom, a Zakon Płonącej Róży zmierza do jego pacyfikacji. Zależnie od tego jak Geralt zachował się w poprzedniej bitwie, może zachować neutralność i pomóc rannym dotrzeć do szpitala z Shani lub pomóc rycerzom bądź elfom w walce. Wielki Mistrz Zakonu, Jakub de Aldersberg, zdradza króla, dowodząc, że jest przywódcą Salamandry. Zakon przywraca klątwę strzygi nałożoną na Addę po tym, jak ona wychodzi za mąż za zagranicznego króla i zmierza do sojuszu między dwoma księstwami. Foltest nakazuje Geraltowi zabić Wielkiego Mistrza, po czym wiedźmin ma możliwość doradzenia monarsze, co uczynić z buntem. W zależności od tego, po której stronie stanął Geralt podczas pierwszej bitwy, może przekonać króla, że Zakon wciąż jest wierny królowi, Wiewiórki mają rację w konflikcie lub obie strony należą do królewskich przeciwników. Od postępowania w pierwszej bitwie zależy też, czy w celu zabicia Aldersberga Geralt jako towarzysza weźmie Zygfryda (Zakon), Yaevinna (Wiewiórki) lub Triss Merigold (neutralność). Jeśli stanął po stronie Zakonu, w drodze do Aldersberga walczy z przywódcą elfów i go zabija. W przypadku wspierania Wiewiórek czyni to z Zygrfydem. Jeśli wcześniej wybrał ścieżkę neutralności, spotyka obu i może ich oszczędzić bądź zabić.
Geralt wraz ze swym towarzyszem walczy z kilkoma rycerzami Zakonu, którzy zostali genetycznie zmienieni za pomocą mutagenów przez Wielkiego Mistrza. Obaj idą przez kanalizację i zabijają zeugla, po czym docierają w pobliże domu Aldersberga. Tam Zygfryd bądź Yaevinn zostają ranni lub Geralt używa podstępu, by porzucić Triss. Niezależnie od tego Geralt sam zmierza do posiadłości. W środku Wielki Mistrz tłumaczy mu swój plan. Według niego, jak przepowiedzieli prorocy, cały świat w końcu zostanie okryty lodem i jedyną możliwością przetrwania ludzkości będzie wędrówka na południe. Wielki Mistrz ukradł mutageny tylko po to, żeby uczynić swych protegowanych zdolnymi do ochrony ludzkości podczas wędrówki. Gdy Geralt nie daje wiary słowom Aldersberga, ten rzuca na niego zaklęcie iluzji. Geralt odnajduje się w lodowej pustyni. Polując na Wielkiego Mistrza, spotyka kościogłowy, które ukazują, w co może zmienić się człowiek po przebyciu lodu. Geralt przypomina sobie sojuszników, którzy pomogli mu w trakcie przygody. Pod koniec zabija Wielkiego Mistrza i wychodzi z iluzji.
Już w świecie rzeczywistym, pod koniec gry, Geralt otrzymuje zapłatę od Foltesta i odchodzi. Niespodziewanie króla atakuje płatny zabójca. Geralt stacza z nim walkę i zabija go. Kiedy zdejmuje mu maskę, odkrywa, że agresor ma pionowe źrenice, tak jak wiedźmini. Jest to wstęp do gry Wiedźmin 2: Zabójcy królów.
Gracz porusza się w świecie fantasy obserwowanym z perspektywy trzeciej osoby lub w rzucie izometrycznym. Świat gry nie jest otwarty, ale podzielony na rozdziały, w których graczowi zostają udostępnione określone lokacje.
Kierowany bohater jest opisywany czterema współczynnikami: siłą, zwinnością, wytrzymałością i inteligencją, które mają pięć poziomów zaawansowania. Zabijając wrogie postacie i wykonując misje, gracz zdobywa punkty doświadczenia, które może przeznaczyć na rozwój poszczególnych atrybutów lub zakup specjalnych umiejętności. Dzielą się one na dwa rodzaje: pasywne, które dodają modyfikatory do współczynników bohatera, oraz aktywne, które uaktywnia gracz. Część z nich jest związana z walką wręcz i zdolnościami magicznymi, natomiast część dotyczy na przykład alchemii i zdolności towarzyskich gracza.
Gracz po nabyciu umiejętności alchemii może przyrządzać eliksiry, które powstają poprzez zmieszanie składników pozyskanych z roślin lub zabitych potworów ze specjalnymi napojami, na przykład wysokoprocentowym alkoholem. Powstałe mikstury mogą przynosić różne korzyści w zależności od składników – na przykład leczyć rannego bohatera, umożliwiać mu widzenie w ciemności czy też wspomagać jego sprawność w walce. Eliksiry mają jednak skutki uboczne – zatruwają postać gracza. Oprócz eliksirów gracz może przyrządzać oleje na miecze lub petardy wystrzeliwane przeciwko wrogom.
Poza walką i wykonywaniem misji gracz może wchodzić w szczególne interakcje z postaciami występującymi w grze. Możliwe są na przykład gra w kości w karczmie, wspólne picie alkoholu w celu zdobycia specjalnych przedmiotów lub informacji od rozmówcy i uwodzenie kobiet, wskutek którego gracz otrzymuje karty o treści erotycznej.
Gracz jest zmuszony do podejmowania moralnych wyborów, które mają znaczący wpływ na świat gry i jej zakończenie. Skutki dokonanego wyboru uaktywniają się po kilku lub kilkunastu godzinach gry, co czyni bezcelowym stosowanie metody zapisu rozgrywki przed dokonaniem decyzji. Każda z decyzji ma określone negatywne skutki.
Początkowo gracz dysponuje mieczem stalowym, który używany jest do walki z ludźmi i potworami niemagicznymi, natomiast w trakcie gry nabywa także miecz srebrny, który służy wyłącznie do starcia z istotami pochodzenia magicznego. Podczas walki z wrogimi postaciami gracz musi ustalić styl, jakim będzie się posługiwał. Dostępne są trzy rodzaje: silny − przeznaczony do starcia z wyjątkowo odpornymi przeciwnikami, szybki − do walki ze zwinnymi postaciami oraz grupowy − służący do obrony przed grupą wrogów i zadający najmniej obrażeń.
Walka z wrogą postacią polega na tym, że gracz nakierowuje kursor na nią i wciska lewy przycisk myszy, po czym bohater wykonuje określoną sekwencję ciosów. Potem kursor zmienia kształt i gracz wciska przycisk ponownie, aby jego postać zadała kolejny, silniejszy cios. Sekwencja zostaje przerwana, gdy gracz naciśnie przycisk w nieodpowiednim momencie.
Podczas walki bohater traci punkty wytrzymałości, co wpływa na jego kondycję w przyszłych bataliach. Możliwe jest regenerowanie wytrzymałości poprzez odpoczynek w gospodach lub obok ogniska.
W miarę postępów w grze gracz zyskuje możliwość posługiwania się pięcioma sekwencjami magicznymi, zwanymi Znakami. Aard umożliwia telekinetyczne pchnięcie wrogiej postaci, Quen wytwarza pole ochronne powstrzymujące ataki przeciwnika, Yrden zastawia magiczną pułapkę na potwory, Igni wywołuje atak ognisty, natomiast Axii pozwala przejąć kontrolę nad przeciwnikiem. Znaki mogą być rozwijane, co sprawia, że są skuteczniejsze.
Wiedźmin został entuzjastycznie przyjęty przez polskich krytyków. Recenzenci polecali grę jako zakup konieczny dla gracza. Gra stała się głośna także w mediach pozabranżowych. Wojciech Orliński z „Gazety Wyborczej” dowodził, żeWiedźmin przełamał panujące na zachodzie Europy stereotypy kulturowe dotyczące Polaków. Według Marka Matacza z tygodnika „Wprost”Wiedźmin wraz z innymi polskimi produktami (Painkiller, Xpand Rally, Call of Juarez) przyczynił się do popularyzacji polskiego rynku gier komputerowych na świecie mimo ograniczonego kręgu nabywców.
W kwietniu 2011 roku Dariusz Wolak z „Rzeczpospolitej” określił Wiedźminanajpopularniejszą polską grą komputerową (ten status później przyznał kontynuacji gry pod tytułemWiedźmin 2: Zabójcy królów. Oświadczenie prasowe w sprawieWiedźmina złożył Andrzej Sapkowski, twierdząc, że nie zamierza grać w grę na podstawie jego uniwersum z braku zainteresowania tym medium, ale chwalił film wprowadzający autorstwaTomasza Bagińskiego.
Krytycy chwalili rozbudowaną, wielowątkową fabułę. Wprawdzie Daniel Bartosik z pisma „CD-Action” i Marcin Trela ze strony Miasto Gier narzekali na rutynowe wprowadzenie do gry (amnezja bohatera), ale twierdzili, że wynagradza to rozbudowanie wątków fabularnych i oddanie klimatu prozy Sapkowskiego. Bartosik do zalet scenariusza zaliczył liczne nawiązania do współczesności i „soczyste” dialogi, a Trela docenił naturalność kwestii dialogowych. Marek Górski z serwisu Imperium Gier pozytywnie ocenił zniwelowanie różnic między zadaniami głównymi a pobocznymi oraz nieliniowość i wieloznaczność fabuły.
Pochwały zebrała również rozgrywka. Daniel Bartosik i Marcin Trela chwalili widowiskowe i efektowne animacje walk. Ponadto Bartosik za zaletę gry uznał rozbudowany system umiejętności, który jego zdaniem stanowił idealne połączenie prostoty z możliwościami rozwoju postaci gracza. Trela pochwalił dodatkowo system alchemii w grze, który umożliwia tworzenie napojów przydatnych podczas walki z wielu różnych kombinacji mikstur.
Także oprawa audiowizualna spotkała się z uznaniem krytyków. Chwalili oni piękno i szczegółowość oprawy graficznej, jednak krytykowali niedopracowaną mimikę postaci i powtarzające się ich modele. Pozytywne oceny zebrały również muzyka i aktorstwo dubbingowe.
Krytyka skupiła się wokół błędów natury technicznej. Marek Górski negatywnie ocenił niestabilność gry, problemy z ruchem postaci czy też dublowanie przedmiotów wyjmowanych ze skrzyni. Marcin Trela narzekał na chaos w ekranie ekwipunku i ciągłe wczytywanie informacji podczas wchodzenia do budynków.
Wiedźmin: Edycja Rozszerzona była wyżej oceniana niż podstawowa wersja gry – według agregatora GameRankings otrzymała średnią wynoszącą 86% maksymalnych ocen, podobnie według Metacritic – 86 na 100 punktów. W Polsce nowa wersja Wiedźmina została entuzjastycznie przyjęta przez krytyków, którzy chwalili zmiany takie jak skrócenie czasu ładowania lokacji, większe zróżnicowanie postaci, poprawa animacji czy poprawki do ekranu ekwipunku. Ponadto pozytywnie ocenili nowe przygody i dołączony edytor D'jinni. Maciej Smoliński ze strony Imperium Gier i Wiktor Bogdanowicz z portalu Miasto Gier zauważyli, że Edycja Rozszerzonaumożliwiła dostęp do dziesięciu wersji językowych, w tym dziewięciu pełnych; nie dostrzegli w tym jednak większego sensu. Pochwały zebrało wydanie gry, jednak Smoliński negatywnie ocenił braki w zawartości drukowanej, w treści której nie było informacji o nowych przygodach w grze. Anglojęzyczni recenzenci zauważyli znaczące poprawki do angielskich kwestii dialogowych, aczkolwiek twierdzili, że łaty do gry zawarte w Edycji Rozszerzonej nie rozwiązują niektórych problemów związanych ze stabilnością i ekranami ładowania.
https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Wied%C5%BAmin_(gra_komputerowa)
No to tyle na dziś. Do zobaczenia w
kolejnych postach.
~
N.Mangle
